Piekne suszone kwiaty jako prezent na kazda okazje!

Ostatnio natknęłam się na sklep internetowy w którym sprzedają kompozycje w wazonach z naturalnych suszonych kwiatów! Wygląda to rewelacyjnie i bardzo elegancko, zresztą sami zobaczcie:)


beautyofflowers.net

Kalatea

Kalatea pochodzi z rodziny Marantowatych. Charakteryzuje się jajowatymi, cienkimi, jasnozielonymi liśćmi o ciemnozielonych liniach. To one są ozdobą rośliny.

Kalatea dorasta do 60 centymetrów. Celem należytej pielęgnacji rośliny jest pojawienie się drobnych kwiatów. Kalatea jednak zakwita niezmiernie rzadko.

Ostrzeszyn lubi miejsca jasne, jednakże nie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, tym samym najlepiej jeśli będzie stał w półcieniu. Gleba powinna być lekka, przepuszczalna, próchnicza, wilgotna, najlepiej kwaśna.

Ponieważ Kalatea ma tropikalne korzenie trzeba zapewnić jej wysoką temperaturę (zawsze powyżej 16 stopni), dużą wilgotność powietrza, szczególnie podczas rozwoju nowych liści. Do zabiegów pielęgnacyjnych należy więc dodać także zraszanie liści.

Ostrzeszyn musi być podlewany wodą letnią (odstaną), miękką, nawożony średnio co dwa-trzy tygodnie. Można go rozmnożyć - najlepiej wiosną przez podział kęp.

Kalceolaria

Kalceolaria jest rośliną jednoroczną. Swoją stale rosnącą popularność zawdzięcza oryginalnym kwiatom, niezwykle ozdobnym.

Zalicza się ją do rodziny trędownikowatych. A dotarła do nas aż z Ameryki Południowej.

Kalceolaria inaczej zwana jest pantofelnikiem (z uwagi na kształt kwiatów przypominający pantofelki), a gatunek ten liczy sobie ponad 500 okazów. Tym samym jej kwiaty mogą mieć najróżniejsze kolory - od białego, przez żółte, pomarańczowe, rude, czerwone, aż po nakrapiane, wielobarwne mieszańce.

Liście kalceolarii są miękkie, zebrane u podstawy, dzięki czemu kwiaty są bardziej widoczne.

Ponieważ pantofelnik będzie cieszył nasze oczy jedynie przez sezon nie ma on większych wymagań odnośnie miejsca, chociaż oczywiście jak każda roślina ma swoje preferencje.

I tym samym lubi on stanowiska jasne, ale nie bardzo nasłonecznione. Światło powinno być rozproszone. Co więcej nie przepada za zbyt wysokimi temperaturami, najlepiej czuje się w pomieszczeniach, gdzie wynosi ona około 10-15 stopni.

Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym jest regularne i dość obfite podlewanie. Kalceolaria nie lubi bowiem suchego podłoża. Równie ważna jest stała kontrola rośliny, obserwacja czy nie pojawiły się przypadkiem mszyce, które szczególnie upodobały sobie ów roślinę.

Rozmnaża się ją z nasion, które najlepiej wysiewać latem. Wówczas nowe okazy zakwitną już za rok.

Kaladium

Kaladium dwubarwne jest rośliną doniczkową, która dotarła do nas aż z tropikalnej dżungli Ameryki Południowej. Zasługuje ona na uwagę przede wszystkim ze względu na swoje dwubarwne, oryginalne liście. Zazwyczaj są one ciemnozielone z dodatkiem czerwonego, chociaż można zobaczyć także takie z białym lub różowym. Liście mają nawet do 40 cm długości, a ich średnica wynosi około 12 cm. Kwiaty pojawiają się niezwykle rzadko i nie stanowią takiej dekoracji rośliny jak liście. Kaladium dwubarwne powinno zajmować w domu miejsce jasne, widne, słoneczne. W pomieszczeniu powinno być dość ciepło oraz wilgotno. Podstawą pielęgnacji jest jego regularne podlewanie. Ponadto nie można zapomnieć o nawożeniu. Kaladium dwubarwne rozmnaża się przez podział bulw, albo też wysiew nasion. Warto wiedzieć, że część naziemna rośliny zamiera na okres zimy. Wtedy tez należy ograniczyć podlewanie do minimum i zapewnić jej odpowiednie warunki do przezimowania (temperatura ok. 14-15 st.).

Kroton

Krotony to rośliny bardzo wymagające i grymaśne. By móc cieszyć się jego pięknie wybarwionymi liśćmi przez długi czas należy zapewnić mu jak najlepsze warunki. Zdecydowanie nie można przy nim palić. Jest wrażliwy na dym, wyziewy z kuchni, przeciągi.

Kroton (polska nazwa trójskrzyn zupełnie się nie przyjęła) pochodzi z tropikalnych lasów Indonezji, zaś najwięcej gatunków obecnie można spotkać w Malezji oraz Indiach.

W Polsce uprawiany jest jako roślina doniczkowa tzw. kroton pstry. Lubi on stanowiska widne, jednak nie bardzo słoneczne, bowiem wówczas jego liście tracą kolor (podobnie zresztą jak i w cieniu), brązowieją. Ponadto wilgotne powietrze, regularne podlewanie i nawożenie.

Najgorszym okresem jest dla niego zima, kiedy w mieszkaniu jest sucho, promieni słońca jest jak na lekarstwo. Wtedy też bardzo łatwo go przelać, co prowadzi do gnicia korzeni (jedna z najczęstszych przyczyn zamierania tych roślin).

Kroton przypomina nieduże drzewko. A jego wspaniałe liście nie są jedyną ozdobą - jesienią pojawiają się kwiaty. Jeżeli na skutek błędów w pielęgnacji utraci on liście można go śmiało delikatnie przyciąć, co pobudzi roślinę do wypuszczania nowych.

Kwiaty te nie lubią przesadzania, ich korzenie są wrażliwe na uszkodzenia. Dlatego najlepiej zmienić im jedynie górną warstwę ziemi, a przesadzać tylko jeśli już zajdzie taka konieczność.

Kroton narażony jest na ataki szkodników - najczęściej przędziorków. Warto im zapobiegać stosując profilaktycznie preparaty na szkodniki i choroby roślin.

Oczywiście krotony można rozmnażać, jednakże jest to dość trudne, wymaga sporo pracy i cierpliwości oraz zapewnienie roślinie idealnych warunków do wzrostu - odpowiedniego podłoża (piasek i ziemia do kwiatów), temperatury (powyżej 20 stopni). Warto skorzystać także z ukorzeniacza.

Kaktusy

Kaktusowate (Cactaceae Juss.) potocznie zwane kaktusami - to duża rodzina sukulentów łodygowych, do której należy około 2000 gatunków. Pochodzą z kontynentów amerykańskich, lecz największe zróżnicowanie osiągają na terenach górskich i półpustynnych (niektóre rodzaje występują w lasach deszczowych). Wpływ na rozprzestrzenienie kaktusów miał człowiek oraz migrujące ptaki. W związku z inwazyjnym charakterem występowania w niektórych miejscach stanowią zagrożenie dla rdzennej roślinności. W dziewiętnastym wieku w celach ogrodniczych do Australii przywieziono kilkadziesiąt gatunków z rodzaju opuncja. Miały służyć do tworzenia oryginalnych żywopłotów w zagrodach, dostarczania barwników oraz jadalnych owoców - jednak z czasem stały się chwastami (w roku 1900 we wschodniej Australii zajmowały teren około 40 000 km², a po 20 latach przekroczyły 240 000 km²). Obszar zajmowany przez kaktusy stał się nieproduktywny pod względem rolniczym i pasterskim, także rodzime gatunki były eliminowane. Aby opanować rozrost populacji sprowadzono do Australii owady żywiące się opuncją między innymi czerwca i gąsienice ćmy Cactoblastis cactorum.

BUDOWA

Kaktusy w związku z przystosowaniem do gromadzenia wody w łodydze posiadają podobną budowę. Pęd wielu gatunków ma kształt kulisty lub kolumnowy (są oczywiście rodzaje, które znacznie odbiegają kształtem od niniejszego schematu). Kaktusy różnią się także wielkością, np. karnegia olbrzymia osiąga około 18 m wysokości, z kolei wiele gatunków o kulistych pędach nie przekracza 1 cm wysokości. Wiele gatunków posiada pędy płożące, zwisające, wspinające się, nierozgałęzione lub rozgałęzione. Znaczna większość kaktusów posiada ciernie, które mogą być długie lub krótkie, twarde albo miękkie, w różnorodnych kolorach, pokrywające gęsto rośliny albo występujące nielicznie. Charakterystyczny dla kaktusów jest system korzeniowy, w którym korzenie penetrują płytki, ale za to dosyć rozległy obszar, dzięki czemu wychwytują nawet niewielkie ilości wilgoci z rosy czy mgły. Jest to bezcenna właściwość, gdyż woda szybko przenika przez przepuszczalne podłoże jakim jest piasek i długie korzenie nie dosięgłyby pokładów wody w dolnych warstwach gleby. Łodyga jest mięsistą częścią rośliny, która magazynuje wodę. Łodyga wielu kaktusów ma woskowatą powłokę, dzięki której woda spływa w dół rośliny do korzeni i jest przez nią wchłaniana (bez wosku krople wody pozostające na kaktusie szybko by wyparowały - szczególnie na pustyniach). Rośliny o mięsistych i pękatych łodygach posiadają tzw. żebra, które w czasie braku wody kurczą się, a przy jej dostatku rozszerzają się - tym samym roślina chroniona jest przed popękaniem. Liście u większości przedstawicieli uległy redukcji. U roślin z podrodziny Opuntioideae liście są zwykle krótkotrwałe i zredukowane, o łuskowatym lub cylindrycznym kształcie. Jednakże w tym przypadku jaki i u pozostałych kaktusowatych, u których obecne są tylko zawiązki liścia – na pędzie zaznaczona jest nasada liścia zwana podarium. U nasady tej kształtują się areole. Kwiaty kaktusów wyrastają z niektórych areoli (zwykle pojedynczo, choć zdarza się ich większa liczba). Niektóre gatunki kaktusów posiadają areole wyspecjalizowane w wykształcaniu kwiatów (tworzą dosyć charakterystyczne skupienia na szczycie lub z boku pędu). Kwiaty są barwne i pachnące, o zróżnicowanej wielkość (są gatunki o bardzo drobnych kwiatkach jak i okazy o kwiatach osiągających nawet 30 cm długości). Niestety kwiaty kaktusów są zazwyczaj krótkotrwałe.

PIELĘGNACJA

Podlewanie
Nie ma jednej recepty na ilość jak i częstotliwość podlewania. Kaktusom służy rzadsze nawadnianie – najlepiej po całkowitym wyschnięciu podłoża (czyli podlewanie okresowe, rzadsze i obfitsze). Pamiętać należy, iż kaktusy nie tolerują utrzymującej się stałej wilgotności podłoża – zaczynają wówczas gnić (warto podłoże w doniczce przykryć warstwą piasku lub drobnego żwirku, która przepuści wodę – dzięki temu woda nie będzie zatrzymywała się wokół korzeni). Latem zalecane jest regularne i obfite podlewanie, natomiast zimą większość kaktusów nie wymaga nawadniania (zimowy spoczynek). Po tym okresie należy zachować ostrożność przy podlewaniu kaktusów. System korzeniowy musi się stopniowo przyzwyczaić do większej wilgotności. Wytwarza wówczas wiele maleńkich korzonków i delikatnych włośników , które pobierają wodę. Do podlewania najlepiej nadaje się woda destylowana lub wiejska deszczówka. Rośliny te nie lubią wody twardej, zawierającej związki magnezu i wapnia (wodę można lekko zakwasić – zmniejszając tym samym jej szkodliwość). Przy podlewaniu należy uważać, by nie zostawiać na roślinie kropel wody (szczególnie jak kwiat stoi na parapecie), ponieważ słońce może poparzyć roślinę (krople wody działają jak soczewka wypukła).

Nawożenie
Najlepszy czas do zasilania tych roślin to okres od maja do początku sierpnia, specjalnym nawozem do kaktusów, który nie zawiera azotu (duże dawki azotu powodują szybki wzrost rośliny – stają się one grube i mięsiste, ale też tracą odporność na choroby). Kaktusy zasila się nawozem płynnym co trzy tygodnie (dzięki takiej formie nawozu roślina w łatwy sposób pobiera składniki pokarmowe). Przed zasilaniem roślinę należy podlać. Nie zasila się roślin, które zostały świeżo przesadzone, jak również sadzonek czy siewek.

Podłoże
Idealne podłoże dla kaktusów powinno być lekkie (zawierające składniki porowate i spulchniające), lekko kwaśne o pH 5,5 – 6,9. Oczywiście wiele gatunków rośnie w piasku lub glinie, jednak w uprawie doniczkowej będą szybciej rosły w specjalnych przepuszczalnych mieszankach, bogatych w mikroelementy. Nie istnieje uniwersalna mieszanka dla wszystkich rodzajów i gatunków kaktusów, dlatego warto skomponować własną mieszankę odpowiednią do potrzeb danego okazu i tak na przykład gatunki Ferocatus i Stenocatus dobrze się czują w mieszankach z dużą zawartością piasku, z przewagą ziemi bogatej w próchnicę o odczynie kwaśnym. Natomiast gatunek Astrophytum powinien mieć odczyn ziemi obojętny względnie umiarkowanie zasadowy. Dobrze jest pokryć górną warstwę ziemi drobnym żwirkiem (warstwa drenująca), dzięki czemu woda będzie szybko odprowadzana, chroniąc tym samym szyjkę przed gniciem.

Temperatura
Kaktusom nawet w upalne lato nie jest za ciepło (pamiętać trzeba o obfitszym podlewaniu, bo rośliny potrzebują wtedy więcej wody). Siewki, kaktusy młode i świeżo szczepione czy ukorzenione sadzonki nie są zahartowane jak starsze egzemplarze, dlatego potrzebują wyższej temperatury. Okres zimowy także powinny spędzać w cieplejszych pomieszczeniach. Rośliny te lubią świeże powietrze i przewiew, dlatego latem wskazane jest wystawianie ich na balkon czy taras. Kaktusom nie zaszkodzi niższa temperatura w nocy – wręcz przeciwnie chłód je zahartuje, dzięki czemu staną się odporniejsze na choroby.

Światło
Dorosłe egzemplarze potrzebują dużo światła i pełnego widma promieniowania słonecznego. Młode okazy i siewki lepiej się rozwijają w cieniu. Wybierając dla tych roślin miejsce należy uwzględnić wymagania danego rodzaju i gatunku oraz porę roku (np. przez cały rok należy zapewnić półcień roślinom z rodzajów Gymnocalycium, Copiapoa czy Stenocactus). Wczesna wiosna to pora roku niebezpieczna dla kaktusów, przetrzymywanych przez zimę w ciemnym pomieszczeniu. Roślinę w tym okresie należy stopniowo przyzwyczajać do nowego słonecznego stanowiska, dlatego warto robić kaktusom parogodzinne „kąpiele słoneczne”. Rośliny ustawione na parapecie okna południowego (szczególnie w godzinach południowych) chronimy przed poparzeniem przyklejając na okno cienką, białą bibułkę.

Wybór miejsca
W uprawie amatorskiej kaktusy zwykle stoją na parapecie okiennym. Okazy starsze, które są gęściej pokryte cierniami można postawić bliżej szyby. Okazy młode jak i te o nielicznych cierniach należy chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Kaktusy dobrze rosną na parapecie okna południowego (pamiętać należy o zacienieniu roślin w godzinach południowych). Natomiast parapet okna wychodzącego na północ nie jest odpowiednim miejscem dla kaktusów, dlatego zagospodarujmy go innymi kwiatami. Najlepszym miejscem do uprawy kaktusów jest ogrzewana szklarnia – rośliny przebywają w niej cały rok i nie są narażone na szok przy zmianie stanowiska letniego na zimowe i odwrotnie. Szklarnię zazwyczaj stawia się w ogrodzie, na tarasie lub na dachu budynku. Dostawiona do budynku szklarnia jednospadowa powinna być zwrócona na południowy wschód lub południowy zachód. Nie jest właściwe ustawienie jej w kierunku wschodnim czy zachodnim.

Przesadzanie
Kaktusy przesadza się co dwa lata, na wiosnę. Można również przesadzać te rośliny latem czy jesienią, a okazy starsze nawet zimą. Gatunki o płytkim systemie korzeniowym najlepiej rosną w szerokich miseczkach, a rośliny o długich, rzepowatych korzeniach potrzebują głębokich i wąskich doniczek. Niektóre kaktusy (np. mamilarie) dobrze rosną w grupach i nie powinno się ich rozdzielać. Podczas przesadzania należy używać rękawic, by się nie pokaleczyć cierniami. Przesadzanie zaczynamy od delikatnego uderzenia doniczką o brzeg stołu, bo wstrząśniętą ziemię łatwiej wyjąć. Na dno nowej doniczki wykładamy żwirek, piasek lub skorupki z rozbitej donicy (aby ułatwić odpływ wody), dodajemy warstwę nowej ziemi i trzymając roślinę pośrodku naczynia, obsypujemy ją dookoła ziemią. Rośliny, które zostaną zbyt głęboko posadzone, po pewnym czasie będą gnić. Po przesadzeniu kaktusów nie podlewa się. Pierwsze nawadnianie powinno się odbyć dopiero po dwóch tygodniach. Kaktusy przez ten czas powinny stać w miejscu zacienionym, ciepłym, wolnym od przeciągów i w wilgotnej atmosferze

Juka

Juka (Yucca aloifolia) jest okazałą rośliną o wąskich i sztywnych liściach, które zakończone są ostrym szpicem. Znanych jest około 40 gatunków Yucca, które rosną w ciepłym klimacie Ameryki Południowej. Należą one do rodziny agawowatych (nierzadko rośliny z tej rodziny osiągają rozmiary drzewa). Gatunki, które są uprawiane w domach jako rośliny doniczkowe, mają zdrewniałe i grube łodygi, z których wyrastają kępy długich, wąskich liści. Ciekawostką jest, iż juka wypuszcza liście zanim wytworzy korzenie.

WIELKOŚĆ
Juka uprawiana jako roślina pokojowa może osiągnąć nawet dwa metry wysokości. Potrzebuje sporo przestrzeni, ponieważ jej liście szeroko się rozrastają.

LIŚCIE
Yucca aloifolia ma wąskie szaro-zielone, mocne liście, które wyrastają ze zdrewniałej łodygi. Każdy liść zakończony jest ostrym szpicem z kolcem, dlatego też przy podlewaniu lub innych zabiegach pielęgnacyjnych należy uważać, by nie skaleczyć się i nie zranić oczu. W Anglii nie bez powodu nazwano jukę „hiszpańskim bagnetem”. Z biegiem lat dolne liście opadają, zostawiając po sobie blizny, które kształtem przypominają rybie łuski (nadają one łodydze charakterystyczny i zarazem dekoracyjny wygląd).

KWITNIENIE
Kwitną rośliny starsze – jesienią, zwykle po długim i ciepłym lecie (dlatego latem dobrze jest wystawić jukę na balkon czy taras). Dla hodowcy prawdziwą radością są wysokie kwiatostany, obficie obsypane białymi, dzwonkowatymi kwiatami.

ŚWIATŁO I TEMPERATURA
Juka potrzebuje dużo światła – toleruje nawet bezpośrednie nasłonecznienie. Najlepsza dla niej temperatura latem wynosi od 20 do 25°C, natomiast zimą powinna być przeniesiona do chłodniejszego pomieszczenia, w którym jednak temperatura nie spadnie poniżej 10°C.

PODLEWANIE, NAWOŻENIE
Jukę w okresie wzrostu należy podlewać regularnie jeden lub dwa razy w tygodniu (zimą podlewanie trzeba ograniczyć). Roślina ta nie toleruje zbyt mokrej ziemi – na podstawce nigdy nie powinna pozostać woda. W okresie od wiosny do jesieni roślinę zasila się nawozem płynnym, dodając go do wody przy co trzecim podlewaniu.

PODŁOŻE, PRZESADZANIE
Juka potrzebuje żyznej, gliniastej ziemi z dodatkiem piasku. Rośliny młode powinno się przesadzać każdego roku, natomiast starsze okazy co cztery – pięć lat.

PIELĘGNACJA, OTOCZENIE
Juki nie przycina się, należy jedynie regularnie usuwać zwiędłe liście oraz przekwitłe kwiaty. Nawet jeśli roślina nie kwitnie to i tak wygląda bardzo dekoracyjnie – pod warunkiem, że ma dużo przestrzeni (Yucca aloifolia powinna rosnąć samotnie). Warto pamiętać, iż podczas transportu juki nie należy związywać jej liści, ponieważ sczernieją.

ROZMNAŻANIE
Jukę rozmnaża się przez odrosty, które oddziela się od rośliny macierzystej wraz z korzeniami. Następnie sadzi się je do gliniastej ziemi zmieszanej z piaskiem. Juka rośnie bardzo powoli (średni roczny przyrost to około 15-30 cm) i minie wiele lat zanim osiągnie wysokość 2 metrów.

GDY KWIATY CHORUJĄ
Liście żółkną, więdną, opadają – roślina ustawiona jest w zbyt ciemnym miejscu, za mało jest też podlewana. Lekarstwem może okazać się umieszczenie jej w jaśniejszym i chłodniejszym pomieszczeniu. Podobne symptomy wywołuje zbyt duża ilość wody. Zwłaszcza w okresie zimowym, kiedy juka stoi w chłodniejszym miejscu – ziemia powinna być prawie sucha – w innym przypadku roślina będzie gniła. Jeżeli zauważy się oznaki choroby należy przez około dwa tygodnie (czasem wystarczy tydzień) nie podlewać rośliny. Później, gdy wszystko wróci do normy, roślinę należy podlewać bardziej ostrożnie.

Tarczniki – brązowe tarczki od spodu liści – należy je usuwać pojedynczo, najlepiej wacikiem namoczonym w denaturacie lub końcem noża. Takie mechaniczne usuwanie jest najskuteczniejszą metodą. Zwalczanie tarczników przy pomocy środków chemicznych nie przynosi oczekiwanych rezultatów, gdyż ich gruby pancerz dobrze je chroni przed działaniem insektycydów.